Trochę o szukaniu
O szukaniu tej drugiej osoby.
I o szukaniu siebie.
Bo prawda jest taka, że nie da się znaleźć tego drugiego, idealnie pasującego kawałka układanki, jeśli samemu nie posiada się stałego kształtu.
I smutny fakt jest taki, że nikt nam nie może pomóc znaleźć samego siebie, nikt nam nie może pomóc zrozumieć samego siebie.
Bo to jedynie przeszkadza i wprowadza zamęt, to sprawia, że nie kształtujemy się tacy, jacy jesteśmy, ale tacy, jacy staramy się być dla tej drugiej osoby.
A gdy ten ktoś znika, wszystko upada, wszystko legnie w gruzach. My legniemy w gruzach. Aż ktoś nie wciągnie ręki i nie zaczynamy znowu budować siebie na kształt potrzebny tej drugiej osobie.
Dlatego trzeba dać sobie czas. Zwolnić. Odstawić na bok "social media", plotki, fałszywe znajomości.
Odpocząć.
Świat nie przestanie się kręcić. Powietrze nie zastygnie. Wszystko będzie gnało nadal. Ale.. czy aż tak potrzebujemy tego, żeby dowiedzieć się czegoś o sobie?
Rozpoczęłam tę drogę rok temu. Pół roku zajęło mi dostrzeżenie siebie, a przecież to dopiero początek. Dzisiaj jestem już pół kroku dalej.
I choć to, co mówię jest jak najbardziej oklepane i oczywiste, to.. dlaczego wciąż zdarza nam się popełniać ten sam błąd?
I o szukaniu siebie.
Bo prawda jest taka, że nie da się znaleźć tego drugiego, idealnie pasującego kawałka układanki, jeśli samemu nie posiada się stałego kształtu.
I smutny fakt jest taki, że nikt nam nie może pomóc znaleźć samego siebie, nikt nam nie może pomóc zrozumieć samego siebie.
Bo to jedynie przeszkadza i wprowadza zamęt, to sprawia, że nie kształtujemy się tacy, jacy jesteśmy, ale tacy, jacy staramy się być dla tej drugiej osoby.
A gdy ten ktoś znika, wszystko upada, wszystko legnie w gruzach. My legniemy w gruzach. Aż ktoś nie wciągnie ręki i nie zaczynamy znowu budować siebie na kształt potrzebny tej drugiej osobie.
Dlatego trzeba dać sobie czas. Zwolnić. Odstawić na bok "social media", plotki, fałszywe znajomości.
Odpocząć.
Świat nie przestanie się kręcić. Powietrze nie zastygnie. Wszystko będzie gnało nadal. Ale.. czy aż tak potrzebujemy tego, żeby dowiedzieć się czegoś o sobie?
Rozpoczęłam tę drogę rok temu. Pół roku zajęło mi dostrzeżenie siebie, a przecież to dopiero początek. Dzisiaj jestem już pół kroku dalej.
I choć to, co mówię jest jak najbardziej oklepane i oczywiste, to.. dlaczego wciąż zdarza nam się popełniać ten sam błąd?
Ja znalezienie siebie zawdzięczam drugiemu człowiekowi który sam pewnie nie wiedział że pozwolił mi wiele zrozumieć. Trafiłam na drugą połowę kiedy nie byłam jeszcze tym kim jestem teraz. A zrozumiałam że to ten jedyny za późno, aby wiele rzeczy z przeszłości naprawić. Za to mogę spoglądać w przyszłość i to ją budować taką jaka być powinna, taka jaką bym chciała, a wiem jaką bym chciała bo wreszcie znam siebie, swoje pragnienia, potrzeby, marzenia, czyli to co pcha nas do przodu. Odzyskana pewność siebie sprawiła że nie bałam się spoglądać wgłąb własnego serca, zrozumiałam wiele błędów i na nich zaczęłam się uczyć. Znalazłam własne ja, znalazłam swoją drogę, z pozoru niewiele się zmieniło i nikt oprócz mnie tego nie zauważy, ale to wszystko sprawia ze jestem szczęśliwa. Dziękuję za ten wpis, jak zwykle dają mi one do myślenia.
OdpowiedzUsuń