Non omnis

WISŁAWA SZYMBORSKA: RESZTA
Ofelia odśpiewała szalone piosenki 
i wybiegła ze sceny zaniepokojona, 
czy suknia nie pomięła się, czy na ramiona 
spływały włosy tak, jak trzeba. 

Na domiar prawdziwego, brwi z czarnej rozpaczy 
zmywa i - jak rodzona Poloniusza córka - 
liście wyjęte z włosów liczy dla pewności. 
Ofelio, mnie i tobie niech Dania przebaczy: 
zginę w skrzydłach, przeżyję w praktycznych pazurkach. 
Non omnis moriar z miłości.

Myślałam, że ten wiersz jest bardzo głupi, 
ale okazał się być bardzo-mądrzejszy ode mnie.
Pani Wisławo, znów plus za interpretację.